Το μυθιστόρημα είναι το πιο απαιτητικό μυθοπλαστικό είδος γραφής γι’ αυτό κι ο συγγραφέας οφείλει να το αναπτύξει μεθοδικά και να κινηθεί στη σκακιέρα της δημιουργίας με τα πιόνια της φαντασίας και των λέξεων. Λέξεις-οχήματα που μεταφέρουν τον αναγνώστη από τη σφαίρα του ορατού, στη νοόσφαιρα του υπερβατού. Οι ΑΓΡΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΘΗΡΙΑ κατορθώνουν να μας συγκινήσουν, να μας δονήσουν με το ακάματο πνεύμα του Δημιουργού τους. Το προστατευτικό Μεγάλο Πνεύμα της Αγάπης και της Ζωής καθοδηγεί το χέρι του Άντον και του Κρητικού μάγειρα και βοηθά να δραπετεύσουν τα τυραννισμένα παιδιά των ινδιάνων από το τιμωρητικό ραβδί των δασκάλων-θηρίων, τυράννων τους. Τα οδηγεί στην αγαπητική φύση των Ινδιάνων, στην οικογένεια των «αγροίκων», που μόνο αγροίκοι δεν είναι, αφού έχουν συμφιλιωθεί με τη φύση και το Δημιουργό τους. Οι αυτόχθονες της Βορείου Αμερικής Ινδιάνοι με τις παραδόσεις και την πνευματική τους κουλτούρα, αυτή η ανώτερη κάστα ανθρώπων περιέχει μια πανταχού ζωτική δύναμη που αδυνατεί να περικλειστεί στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Αγγλικής Καθολικής Εκκλησίας. Ο συγγραφέας, διάδοχος του Καζαντζακικού πνεύματος πρεσβεύει ακράδαντα ότι οι αγροίκοι πρέπει να επιστρέψουν σε κείνο το φωτεινό διάστημα που ονομάζεται «Ζωή». Γιατί η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φορά του σύμπαντος, όπως κι η φύση, όπως κι οι αγροίκοι που καταλύουν τα ανθρώπινα θηρία.